Entradas

Mostrando entradas de junio, 2014

POEMES

Lluna plena, lluna nova... i qué més dona? Sempre és la mateixa la que ens envolta i veu passar la nostra vida que riu i plora. Aquesta vida nostra és tan curta! Se'ns fa llarga quan s'espera i s'enyora més tard, quan es té alguna cosa. Ens creiem força importants sota l'influx de la lluna i els nostres actes van creixent als ulls de la gent, de cop i volta. Però allà dalt la lluna, blanca i armoniosa, ens cuida i ens vetlla tota la nit, esperant com jo espero trobar un sentit... a tot el que ella envolta.                                     Quan la lluna ha sortit aquesta nit, quart creixent, ha nascut un nen, que tant sols plora. I la mare riu, cantant-li una cançó per fer nones. Passat el temps la lluna creix, ja és lluna plena. El nen també ha crescut i camina de la maneta. Es fa cada cop més gran, deixa la mare enrera. Quan la lluna torna a canviar, quart menguant, el nen és un home. Ja fa temps que falta

CONFESIÓN

En la orilla solitaria de un inmenso mar encontraré el remanso para mi alma inquieta y dubitativa. Desnuda de artificios me reconoceré y confesaré ante mi misma que fallé. Que hablé a deshora o callé sin más. Que no expliqué lo suficiente o dije demasiado. Que ofendí o dí pié a que me ofendieran. Que no escuché o no encontré quién me entendiera. Es ante uno mismo donde no cabe el engaño, pues no hay mentira más inútil que la dicha frente a un espejo. Fallé muchas veces buscando hacer las cosas bien pero si algo dan los años, que tantas banalidades dejan atrás, es la experiencia de lo vivido; el aprender a sentirse bien con uno mismo sin perderse en disquisiciones acerca de lo que pudo haber sido.  Se ralentiza el paso y el pensamiento, mirando hacia atrás con realismo y sin ira. Y vuelvo a adentrarme en el mar de la vida, a veces calmo y a veces proceloso, con el espíritu tranquilo y el ánimo dispuesto.